Vítor Mejuto. My Favorite Things

Vítor Mejuto. My  Favorite Things

Aula de Cultura Ponte de Rosas. Do 18 de marzo ao 13 de abril. Gondomar.

A nova cociña de Vítor Mejuto.

Todo bo cociñeiro sabe que non é nada doado acadar un prato  ben equilibrado, nese punto onde  sabores e sustancias elementais, sen sobresaír ningún, mestúranse dun xeito que remata sendo outra  cousa, nova e sorprendente, nunha amálgama que ten a súa propia lóxica, sinxela e fluída,   onde, apenas perceptibles para sutís e curiosos comensais,  fican os resóns e recendos de todos e cada un dos ingredientes iniciais.

 As pinturas que Vítor Mejuto, baixo o título My Favorite Things, as miñas cousas favoritas, presenta na Aula de Cultura Ponte de Rosas, en Gondomar, amósanos o traballo dun excelente cociñeiro que se atopa nun estado de graza, cunha obra que expresa unha convicción e unha confianza ilimitadas  nas posibilidades da pintura, case inconcibible nestes tempos de dúbida e perplexidade. Sabores e recendos puros danse cita nunha síntese alquímica que resume, nas dúas dimensións da tea, todo un século de experimentacións plásticas e visuais, e disponnos, hoxe, xa iniciada a segunda década do século XXI, para novos pulos e experimentos.

 Desde as primeiras achegas  do cubismo sintético, pasando polo conceptualismo inicial de Malevich, os xiros e movementos no espazo dos construtivistas soviéticos, o neo- plasticismo de De Stijl e o deseño técnico- industrial da Bauhaus, as máquinas paródicas de Picabia ou os xogos de luz de Moholy- Nagy, as formas biolóxicas de Hans Arp e Katarzyna Kobro, as homenaxes ao cadrado de Josef Albers, os Espazos Proun de El Lissitzky, a Abstracción- Creation de Max Bill, os campos de cor de Barnett Newman e Kenneth Noland, os baleiros de Oteiza, a arte óptica de Vasarely, as cores pop, crúas e acedas, de Robert Indiana, as construcións de Palazuelo ou do galego Labra, o minimalismo americano de Ellsworth Kelly ou Frank Stella, as pinturas neo- xeo de Peter Halley, todo, todo se atopa aquí, nestas teas, debedoras dun imposible movemento continuo. Os seus ingredientes,  agochados, integrados, case suxeridos,  como patróns dos que o autor dispón á súa conveniencia, nas doses xustas, cunha versatilidade, desenvoltura e personalidade admirables, dinnos que, hoxe, na era da información, non se pode ser pintor sen saber, coñecer e dixerir o que as artes deron e dan de si, navegando entre o incerto e complexo mar do noso tempo e a  conciencia do artista.

 Neste contexto, as referencias musicais do título da mostra non son froito dun capricho. A música de jazz, como a arte abstracta e xeométrica, cumpre algo mais dun século. As dúas son manifestacións libertarias que, no seu momento, xorden rebeldes e optimistas, enchidas de futuro, estimulando e valorando a creatividade, o azar e a experimentación, sempre na procura dunha evolución contínua que precisa do establecemento de formas, principios e parámetros diferentes, mais abertos, democráticos e lúdicos.

 E así é como debemos achegarnos á persoal síntese proposta por Vítor Mejuto nesta magnífica mostra que, ancorada nunha tradición da arte entendida como construcción e como xogo, ofrécenos, nestes tempos de sincretismo, a súa resposta, entusiasta, nova, vibrante e fresca,  aos problemas e cuestións que se debaten, na actualidade, na arte contemporánea.