Foi por setembro e chovía. Foi outra vez o Xilberte da Granxa do Montealegre. Ventaba, non choveu e lustrou abondo até a noite. O belén (1), Xilberte, prospectaba polos montes de Cristelos nun altiño que nos chamou a atención xa hai meses cando andamos co Piedra da Quirincosta de Abaixo na recolleita dos nomes do mundo en Vilachán do Monte. O altiño -aínda non lle sabemos o nome- é un lombo alongado oeste/leste coma un illote que emerxe ben diferenciado, ben defendido. Un emprazamento ideal para un lugar de hábitat. Ben defendido de xeito natural. O lombo remata polo leste nun penedo a xeito de cairo, case o único afloramento granítico do lugar, e alí presidindo o fondón que provoca A Regueira da Gata na Feixa e O Río Grande que baixa da Chan do Cereixo. O pé tamén a capela de Grixó. Un enorme dominio visual para un outeiro no que medio soterrado, nunha laxiña secundaria, o pé do alto do penedo, dous profundos muíños naviculares de soporte fixo con rebaixes laterais.