Néboa na Groba. Como un pucho branco de algodón, paseniño a néboa foise pousando no Montouto e A Gabiñeira, deixando unhas pingas de orballo nas agullas dos piñeiros. Non se pode ver o ceo nin as estrelas agochadas entre as ondas de la sen fiar que o cobren. A xente foi chegando a Chan da Lagoa con gañas de camiñar e de ver o lobo na Groba, sabendo que as estrelas hoxe non ían estar dispostas a se asomar entre o neboeiro
Arredor duns cen intrépidos amantes da natureza de tódalas idades encamiñámonos a desafiar as previsións meteorolóxicas e tentar ver a Boca da Groba fumegando por riba dun río que se adiviña cantareiro aló no fundo da inmensa corga que alinda o Foral da Groba. Entre as nubes vaise facendo un claro e albiscase o Corno Ladredo, máis ao lonxe, como nun cadro impresionista, unha raiola deixa ver o que parecen unhas edificacións que o ollo fino de Xosé Lois logo identifica como parte da zona industrial de Valença do Miño, entre os sorrisos incrédulos da xente que escoita e tenta imaxinar o que non ve e que Xosé Lois lles explica con verbo forte e nidio, para contrarrestar a escaseza de luz, que vai e ven, segundo as nubes que tocamos coas mans se moven.